پیکچِر

یه دور چرخیدن توی فایل های سالی که فردا آخرین روزشه، منو یاد تک تک لحظه ها و احساسات واقعی که پشت همه لبخندها هست میندازه؛ حتی وقتی واقعا یه چشمم خون بوده و یکی اشک... در حالیکه ردیف دندون ها از یه خنده پهن کاملا مشخص اند... جوری جزئیات را داشته یادم میرفته که انگار هیچکدوم اون روزا رو تجربه نکردم، لرزیدم به خودم، این من بودم؟؟ من این حجم غصه و نگرانی رو تحمل کردم؟ من اون دوره ها رو گذروندم و هنوز لبخند به لب دارم راهو میرم که هیشکی به ذهنش هم نمیرسه که اون روزا رو منِ به ظاهر ساده و خوش، پشت سر گذاشتم؟!

خوبه اون آرشیو با جزئیات ثبت شده، تقریبا هر ماه که باز شد، مثه یه فیلم از جلو چشمم رد شد؛ ای روزگار... یک سال، همون قدر کش دار در لحظات خودش و همون قدر سریع در این لحظه ها، طی شده و واسه من یه تجربه به جا گذاشته.

منِ 1401، برآیندی از همه اون فولدرها و پیکچرهام.